شب است
و در شبِ من
خوش نشینی ات زیباست
شب ڪہ میشود
زنگ احساسم را بہ رویاهایت
ڪوڪ میڪنم
تا دلتنگے شبانہ ام را
با گرماے خیال آغوشت مرهم
بخشم
اے مسافر بے نشانم
خیالت همیشه همراه من است
و اسمت ورد زبانم
راستی
نقشه ی شهر را هم تا زده ام
گذاشته ام در جیب کت ام
خیالم راحت تر است
راه فراری نداری
از هر طرف که بروی در آغوش‌منی
شب ڪہ میشود
زنگ احساسم را بہ رویاهایت
ڪوڪ میڪنم
‏عشق شاید
همین باشد که هر شب
روی تخت تنهاییت
بالشت را به هر طرف چرخاندی
خیالش را
عاشقانه در آغوش بگیری
و در لحظه لحظه ی
دلواپسی های دلت طرح
لبخندش را دلبرانه تصور کنی
و برایش بی انتها بمیری
مُدام پرتِ تو بود
حواسم بعد ها فهمیدم میانِ اینهمه آدم
حواسِ جمع می‌خواهد
دوست داشتنت
در عینِ نداشتنت
بیا لوس شو تو بغلم تا بپیچم
به تنِ ات و برات تا صبح حرف بزنم بهت بگم نفهمیدم کی و چجوری
عاشقت شدم کی شدی همه زندگیم کی دلمو باختم به چشمات از قشنگیا
و خوبیات بگم و ببینم وسط حرفام
نفسات منظم شده خوابیدی
بازم همونجا دورت بگردم
و ببوسم از سرخی خیال لبانت ‌‌‎

چه آغاز باشکوهی است
شفاعت آفتاب
وقتی که صبح
از چشمان تو
طلوع میکند
تا کجا ی تمنا پرتابم میکنی
که جان شیفته ام
تشنه آغوش خورشید است
من تو را
دوست دارم
شکوفه سپید من
عطرت را دوست دارم
که شبیه رایحه سیب است
و غرق شدن در دریای خیالت
که با خود آرامشی عجیب دارد
خیالم لبریز از توست
و تو
تا همیشه
درون آسمان اقبالم می درخشی
چونان ستاره ای دنباله دار
که خیال خاموشی ندارد
تا همیشه
خواهان توام
و آتش مهرت درون سینه ام
به سردی نخواهد گرایید
‌‌‌‌‌‌‌‌‌اکسیژن بهانه ای بیش نیست من هر صبح
عکست را می بوسم همین برایم کافیس
یه دیالوگ بود تو فیلم پل چوبی که میگفت روزی که فکر کردی کسی رو از ته دل
دوست داری هيچ‌وقت ولش نکن
ممکنه دوباره تکرار نشه آدم وقتی تو سن و سال توئه
فکر میکنه بازم پیش میاد باید ده پونزده سال بگذره که بفهمی
فقط همون یه بار بوده
و حالت دیگه خوب نمیشه عشق یعنی حالت خوب باشه

میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ بارانهای بیقرار و ناگهانی اش
یک فنجان چای بهار نارنج که کنارش آدمی از جنسِ
عطرِ اردیبعشق نشسته باشد
صبح شده ميشنوی گنجشك ها از سر ذوقشان
برای ديدار دوباره ات چه پر هيجان بر شاخه ها همهمه ميكنند ميبينی بيدار شدنت موهای بهم ريخته ات چشمان پف كرده ات حتی دل گنجشک هارا میبرد مرا که هیچ
صبح خميازه مى كشد نبودنت را
كلافه مى شود أز بى حوصلگى هايت
تو
بهانه ى طلوع آفتابى
لبخند نزنى
خورشيد خواب مى ماند
 هر صبح  نشانی از تو دارد
و هر روز
روزیست با یاد نامت
دم به دم مرا بخوان
و صبحهایم را
با نگاهت تازه کن
فراوان دوستت دارم
داغ تر از آتش فشان های فعال
عمیق تر از مسیر شهاب ها
وسیع تر از تخیل یک زندانی
خیلی دوستت دارم تو را
حتی بیشتر از شمار گناهانم دوست دارم
دلبر جان دلم تنگته تآ بينهآيت ميدونى از چه حجم بينهايتى از دلتنگى دارم ميگم انقدر نبودى انقدر برام نخنديدى انقدر آغوشت نبوده كه حتى اگر همين حالا سرم رو تو خیال سينه ات قايم كنم چشمآمو ببندم و عطرت رو نفس بكشم تو زيرگوشم آواز محبوبم رو زمزمه كنى هم دلتنگى مثلِ طوفانى عظيم تموم جونم رو تو خودش دفن ميكنه ميفهمی ميفهمى چقدر عجيب دلتنگم
‍ ‍ ارديبعشق را می شود آرام آرام عاشقی کرد اردیبعشق را می شود
آرام آرام مُرد به من باشد میگویم هیچ عشقی نباید توی اردیبهشت تمام شود، هیچ دلی نباید توی اردیبهشت بگیرد تنگ شود اصلا اردیبهشت را باید دوباره از نو عاشق شد بهار باید اول جاده ی دل بستن ها باشد اول عاشقی کردن ها آن زمان که دلت و احساست بنفش ملایم است و دنیا مثل رنگین کمان چند رنگ عشوه میاید و چشمک میزند، اردیبعشق را باید روی دور آهسته زندگی گذاشت و زندگی کرد اردیبعشق را باید از پشت تمام لباس های نخی رنگی به تماشا نشست ملایم آرام یواش دقیقا یواش
روز نو صبح نو
زندگی دوباره مبارک
روزتان مالامال از محبت و انرژی مثبت ‌‌‎

اَمان از این اُردیبعشق
که تمامِ قندهایِ نخورده را
در دلِ من آب می کند
که انگار اصلا عاشقم
که انگار تو اینجایی
و من بی خیالِ تمامِ
این خستگی هایِ روزگارم که انگار تو خبر از شکوفه ها آورده ای که انگار تو در گوشم صبحِ
یک صبح اردیبعشق گفته ای بخواب جانم اردیبعشق است
و شب که میشود
تمام بی قراری ها سراغت را میگیرند
تمام کمبود ها حس میشوند
و تمام دلتنگی ها مشت به مشت
در سرت کوبیده میشوند شب که میشود
تمام نبودنت در
تمام وجودم فریاد میکند
بدون تُو
هیچ میلی به خود ندارم
انگار اصلا نمیشناسم خودم را
و انگار هیچوقت توجهی به خود نداشته ام میفهمی خانه بدون صاحب خانه
چقدر میتواند دلگیر و غریب باشد میدانی من بدون تُو
چقدر از خود و دنیای اطرافم فاصله دارم
من
دستهایم را به
تـــو می‌سپارم تو شانه‌هایت را به من
پایانی زیباتر از این
برای دلتنگی نیست
گاهی دلم
بهانه جو می شود
می گیرد و نفس ت را
بَند می آورد گاهی دلم
برای تو تندتر می زند در هر دم و بازدمی
قُرص و محکم
عشق را فریاد می زند گاهی دلم
همانی را می خواهد که نیست آشوب می زند بیقرار می شود
بیقرارِ بیقرار
تو همانی که دلم میخواهد شصت سالگی‌هایم
را در کنارش بگذرانم هفتاد سالگی و .. را
تو دقیقا همان یک نفر هستی که
دلم میخواهد پا به پایش پیر شوم
تو همان یاری هستی که شهریار میگوید
بدونِ وجودش شهر ارزش دیدن را هم ندارد
عشق ات را باید سَر کشید
پیش از اینکه زنگ قطارِ ایستگاهِ
آخرِ زندگی به صدا در بیاید

دلم فقط تو را می خواهد
شب های با خیال تو بودن را
مهتاب را و ستاره ها را
با تو می خواهم آن قدر
ستاره بچینم
که میان ستاره هایم
پنهانت کنم و توهیچ وقت
از کنارم نروی
تو را دوست دارم
آن سان که هرگز کسی را دوست نداشته ام و دوست نخواهم داشت تو یگانه هستی و خواهی ماند، بی هیچ قیاسی با دیگری تو را با تمام هر آنچه که از قلبم باقی مانده، دوست می دارم. با تکه هایی که از آن نگه داشته ام. فقط می خواهم بیشتر دوستت بدارم تا تو را خوشبخت تر کنم
با خیال تو چندان خوشم
که خوشی‌هایم
تمام می‌شود بی‌توام چندان گریه می‌کنم
که گریه‌هام
تمام می‌شود تا زنده‌ام
و بوسه‌هایم را
تمام می‌کنم
چشم هایت
همه چیز را لو می دهد
نگو که عاشقم نیستی
انگار که بخواهی بوی عطری تند
پیچیده در اتاقی کوچک را انکار کنی
ساکت نباش عشق را باید فریاد زد
‌‌‎ شب بخیرم به تو
نوبرانه ی عاشقی است که
آرامش را به قلب و جانم تزریق میکند
تا شاعرانه هایم را
در وصف زیبایی نگاهت
بسرایم
تو را امشب
با آبِ چشم
خاطراتی خاک خورده
و دستهایی عاشق می سازم
باد می آید
رؤیای سفالی ام
ترک می خورد
به من فکرکن چون
شعر به شراب
شراب به آغوش
آغوش به بوسه
و بوسه به شعر
به من بیاندیش مانند،
شعر به من
من به عشق
عشق به ما
و ما به هم
به من فکر کن،حادثه این است
به من بیاندیش عشق این است
عاشقی تعطیلی ندارد و تا دنیا دنیاست عاشق عاشق است و تو محبوب من‌ هستی و غریب کسی است که محبوبی ندارد